Усюды месца для прывалу,
Калі ты ўжо не чуеш ног.
З дарогі рухнеш дзе папала
На першы ўзгорак, на мурог.
Мы з дружбаком замест пасцелі
Пад бок паслалі шынялі,
Ляжым, прыліпшы потным целам
Да мокрай восеньскай зямлі.
І раптам голас над палямі,
Як напамін, гучыць здаля...
І мы адчулі, што пад намі,—
Як лёд, халодная зямля...
Мы азірнуліся міжвольна
Удвух — таварыш мой і я.
Узбоч дарогі сцежкай польнай
Ішла спяшаючы жняя.
Стаім маўкліва ля дарогі,
Глядзім услед жанчыне той.
А ранак сыпле ёй пад ногі
Расінкі жменяй залатой.
І хочацца глядзець да стомы
На гэты край, дзе ты не госць,
На свет, дзе столькі незнаёмых
Ў цябе сяброў усюды ёсць.