Пацеў прафесар,
сеючы дабро.
І цішыня
струной напятай пела.
І па канспекце
бегала пяро,
Як на праспекце туфелька рыпела.
А я не ўмеў,
а я нямеў,
як тол,
Чакаючы, што выбухну аднойчы.
Са мной дзяліла ты студэнцкі стол
І з кім, не знаю,—
бэзавыя ночы...
Працэджвалася сонейка ў акне.
Я на цябе тады паглянуў коса.
І так карцела пакамячыць мне
Твае —
ужо абстрыжаныя! —
косы.
А сэрца стук —
удары малатка,
Якім таропка бухае гарэза...
І ад вятроў,
як пена з малака,
Злятала квецень веснавая з бэзу.
Я вельмі позна зразумеў як след,
Што не было ні тых начэй, ні бедаў...
Быў толькі бэз.
І шлюбна-белы цвет.
І, як зламаць галінку, я не ведаў.
* * *