Яшчэ твая вяршыня ў дрогкім дыме,
Яшчэ твой крок на ўздыме...
Стой!
Абвал...
Не прычакаўшы ласкі і пахвал,
Паэты паміраюць маладымі.
Забойца ў страху смерць бярэ на ўзвод
Рукою трапяткою і таропкай,
Каб абарваць цяжкой свінцовай кропкай
Тваіх непадуладных дум палёт.
Чакай —
Твой дух, твой нораў непакорны
У спрэчцы апярэдзіць бег гадоў.
І на галоўных плошчах гарадоў
Табе збудуюць помнік рукатворны.
І ўздыме крылы песня, што ў жудзе
Пабудку буры ў сэрцах
Пратрубіла,
І, як сцяна астрожная, ўпадзе
Улада гвалту,
Што цябе забіла:
У добрую з’яднаўшыся сям’ю,
Нашчадкі прынясуць у сонцах кветак
Гранітнаму — табе
любоў сваю,
Якой жывому не хапала гэтак...
Як забратаць сваёй душы ўзрыўчатку?
Да Чорнай рэчкі ў лютаўскую бель,
Самадзяржаўную кінуўшы пальчатку,
Паэт адзін выходзіць на дуэль...
Няўжо за подзвіг —
куля ўзнагарода?
Няўжо прагрэс —
дрымучы цёмны лес?
Паэт уласны ў кожнага народа,
І ў кожнага паэта свой Дантэс.
Гучыць заўжды аднолькава ўгавор:
Калі не ўкленчыш паслухмяна, падай...
Адных, да сценкі ставячы,— ва ўпор;
Другіх —
маруднай доўгаю асадай.
Каб прыручыць бунтаўшчыкоў пяра,
Глушылі ўпарта голас іх сумлення
То вязкімі абдымкамі цара,
То ўдушлівымі пасткамі ганення.
Надзею свету,
Будучыню свету,
Ахвярна засланяючы сабой,
З няпраўдай
У вяках
Вядуць паэты
Свой паядынак,
Свой няроўны бой.
* * *