Прыпыніся, шалёны экспрэс:
Мы саскочым з цябе і пойдзем
У партызанскі лес,
У бяссонную памяць, у подзвіг.
...Перад карканнем крумкача
Абаронны накат зямлянкі
Падпіраюць плячо да пляча
Сосны дужыя — партызанкі.
Лес, вячыстасцю нас ахіні,
Далучы да святынь непадробных,
Дай ратунак ад мітусні,
Ад спакус і ад думак дробных.
Зноў за намі імкне наўздагон
Быту ўладнага шок машыны,
Калі душы бяруць у палон
Халадзільнікі і машыны.
Як нам цяжка прарваць з табой
Кола хатняга гарызонту.
Гэты ціхі бяскроўны бой —
Прадаўжэнне грымотнага фронту.
Перад націскам хітрай бяды,
Перад гвалтам яе наступлення
Непакорнаю будзь заўжды,
Партызанская зона сумлення.
Тут, на гэтым святым рубяжы,
Я баюся цябе запляміць
Хоць маленечкай кропляй ілжы,
Славы вечнае сховішча — памяць.
Вочы жмурачы ад святла,
Узыходжу з зямлі да сонца.
Небаскробы з бетону і шкла —
Жменя сонца ў маёй скарбонцы.
* * *