Павернеш ключык маленькай скрынкі,
Куды прыносяць і сум, і радасць.
На скрынцы дзверы пявуча скрыпнуць —
І зноў удача табе не здрадзіць.
Не здрадзіць свята сустрэчы з другам,
Які ў юнацтва цябе гукае,
Сустрэчы з полем, з мурожным лугам,
З ракой, што мрою тваю гушкае...
Так зноў у рукі патрапіць повад,
Які ўпусціў я калісь з табою.
Так загаворыць раптоўны провад,
Што абарваны на полі бою...
Я чую покліч людскога брацтва,
Я дацягнуся, куды мне трэба,
Рукой сяброўства, крылом сваяцтва
Зямля не здрадзіць, не здрадзіць неба.
...У маіх пальцах трапеча звонка
Канверт блакітны, нібыта пташка.
Калі ж пустая навін скарбонка,
Па сэрцы пуста, на сэрцы цяжка.