Людзі трывожацца ды бядуюць,
Сняцца ім атамныя грыбы.
Гора гадуюць і сховы будуюць
Моцы сваёй выбуховай рабы.
Адны бунтуюць і пішуць петыцыі
Да мудрасці і да галоўных галоў.
Другія наладжваюць рэпетыцыі
Пагібелі свету:
Розум далоў!..
І вось ужо атам з прывязі спушчаны,
У падзямеллі нас гоняць грамы...
А дзе схавацца Шэкспіру і Пушкіну,
Што засяляюць тамы,
як дамы?
У чорных калысках, што ў друзе пахованы
Не зведаўшы музыкі і святла,
Слепнуць Гамеры і глухнуць Бетховены...
Ты джунглямі ўзрываў, Зямля, зарасла!
У пыле і попеле тлеюць акропалі,
Абшнарваюць шчыліны ўсе і куткі,
Быццам жандары, атрутныя кроплі:
Ці не ўцалелі паветра шматкі?
Нехта ўцячэ ад хваль выбуховых,
Ды пазайздросціць мёртвым жывы...
Вы,
што кратамі стаіліся ў сховах,
Чым жа дыхаць будзеце вы?
Каб суднае атамнае відовішча
Свет не ўцягнула ў бяздонны вір,
Будуйце, зямляне, адно бамбасховішча —
Мір!