Гараць паветраныя замкі,
Прыгожыя, як Кардыльеры.
Трашчаць паветраныя брамкі,
Трашчаць паветраныя дзверы,
Трашчаць паветраныя фарбы.
Гараць і паратунку просяць
Мае паветраныя скарбы:
— Ах, што выносіць?
— Што выносіць?
Як гэта страшна ўбачыць попел,
Прачнуўшыся аднойчы раннем.
Я сам душой, аброслай потам,
Іх будаваў з такім стараннем.
І з губ маіх злятае:
— Мама...
А ў сэрцы д’ябал круціць жорны:
Была вясёлкавая гама,
І вось адзіны колер — чорны.
Трапеча розум мой падсудны:
Няўжо іначай, як вуголлем,
Мы не напішам дзень наступны,
Схаванай праўды не аголім?
Ва ўсе блакітныя напрамкі
Агонь шугае выбухова.
Гараць паветраныя замкі —
І спіць пажарная ахова.