Зіма, на твой абрус вялізны
Нагамі боязна ступіць.
Нібы памытая бялізна,
Сняжок някрануты рыпіць.
Узбоч дамоў
І клёнаў вычварных,
Узбоч дымоў, у неба ўвінчаных, —
Ідзеш,
На ўвесь сумёт падросшая,
У каўняры ўтапіўся нос.
Недасягальная, харошая,—
Няўзнак ні вецер, ні мароз!
А мне ля касы ў зале вузенькай, {вузенькай
Дзе сумятня і таўкатня,
Аматары класічнай музыкі
Бакі камячылі паўдня.
Я місію цяжкую выканаў,
Я так стаю,
нібы пяю:
Я толькі што ў акенца выкінуў
Амаль стыпендыю сваю!
Як музыку, што ў нотах схована,
Я два білецікі нашу.
Спяшаеш ты спаткаць Бетховена,
А я пальчаткай варушу.
Табе пад чорненькія боцікі —
Сняжынкі, быццам з вербаў коцікі.
Сняжынкі —
знічкі міжпланетныя —
Усе срабрыстыя, не медныя!
Раяцца, скарбы несучы...
Тапчы, тапчы!