Чаканне —
Маруднай пакуты пара.
Шасцелі ў фае
Газетныя цені.
Раяль зачахлёны,
Як кабура,
Бязгуччам сваім
Таміўся на сцэне.
Ды нечакана,
Ад маці крадком,
Дзяўчынка з падмосткамі ўпоравень
Выйшла.
І, пакланіўшыся зграбным кіўком,
Як тэнісны шарык,
Скокнула ўвішна.
І паплыла,
Паплыла,
Паплыла
Лодкаю хісткаю ад прычала.
Ручкай узмахвала, нібы ў крыла
Лёгкасць птушыную пазычала;
Нібы скідала спавівачы
Апекі, якою была скавана,
Нібы паляпвала па плячы
Пругкасць паветранага акіяна.
Звонкагалосы разбег ручая
Прымала
На міг прыціхлае мора.
Належала ўсім і была нічыя
Гарэза, што ў скоках не знала зморы.
І зала ззяла добрым святлом,
Што высякала дзяўчынка абцасам,
І нават маўчальнік раяль пад чахлом
Буркаў у такт
Прыструненым басам!