Калі палетак трызніць сяўбою,
Выходзячы з белага зімняга сну,
Мы, ахвяруючы моўчкі сабою,
Падаем, падаем у баразну.
Падаем мы на ўзараныя пожні,
Не тоячы думнага пачуцця,
Што будзе наш прытулак апошні
Жытняй калыскай другога жыцця.
Жаўранак — звонкі саліст вясенні —
Нас адпяе і апяе.
Наша зялёнае ўваскрасенне —
Рунь, што да сонца з зямлі паўстае.
Мы, ахвяруючы моўчкі сабою,
Падаем, каб прарасці збажыной.
Поле сяўбы — поле бою,
Што адраджаецца кожнай вясной.