Яно ад часу стала рыжым,
Дзве лініі працёртых дзір
На ім пралеглі ўздоўж і ўшыр,
Прасцерліся няўмольным крыжам.
Я ў немагчымае не веру
І ўсё ж нашу заўжды з сабой
Кавалкі выцвілай паперы
Пісьма, забытага табой.
Здаецца, паспрабуй іх скласці —
І зноў дыхне вясна мая,
І зноў у дзверы грукне шчасце,
Што не ўтрымаў калісьці я.