Пішу я тое, чым жыву.
Пішу надзённасць хлеба.
Пішу ваду, пішу траву.
Пішу зямлю і неба.
Я знаю, іх не я адкрыў,
Яны мяне адкрылі.
Ад іх — натхнёных дум парыў,
Маіх узлётаў крылы.
І хай усё, што ў сэрцы ёсць,
Малюнак мой азорыць.
І весялосць, і гнеў, і злосць
Мые шчодра фарбы дораць.
Ад бомбы аж на ўскрай зямлі
Бег я, падлетак босы,
Калі чырвонымі былі
Над галавой нябёсы...
І чорны хлеб ружовым быў
(О, дзён галодных згадка!),
Калі на пяць ратоў дзяліў
Адну скарынку татка...
Сярод бяроз, сярод дубоў,
На ўзгор’і і па доле
Пішу нянавісць і любоў,
Пішу быліну долі.
Дружу з уцехай і бядой.
А вечнасць?.. Што мне вечнасць,
Калі над хлебам і вадой
Навісне небяспечнасць...