Паслухмяна круціся пласцінкай,
Завадною служанкай эпохі:
Галасі, рагачы і цінькай,
Абуджаючы «ахі» і «вохі».
Пад іголкай, што ходзіць дрогка,
Толькі спраўнасць твая на паверцы:
Ах, як хораша, ах, як лёгка,
Калі шрубка заместа сэрца...
Але здарыцца часам гора —
Не туды бегунок заверне,
Нота косткай завязне ў горле,
Заскуголіш падбітым зверам:
І застынуць манументальна
Скрыжаваныя ногі і рукі.
Тых, што торгаліся фатальна
Пад твае ахрыплыя гукі.
І, нібы ачуняўшы спрасонку,
Хтосьці раптам прарэзліва звонка,
Як у рупар з грымучага цынку,
Загукае: «Змяніць пласцінку».
Але ўпартыя ў тлуме кватэрным
Завадную пакажуць вернасць:
Каб падоўжыць твой шумны тэрмін,
Перш чым знімуць цябе — перавернуць.
Скача публіка завадная
Пад мелодыю, што дзілінкае.
Хто заводзіць каго, не знаю,
Вы — пласцінку.
Ці вас пласцінка?