Брытагаловыя крытыкі,
Мудрыя,
Нібыта коскі,
На вас фанабэрна прыкрыквалі
За тое, што вы —
Маякоўскі.
— Не дойдзе!..
Прарокі дзьмулі
У меднастволыя глоткі.
Абваляцца,
Як хадулі,
Зламаных радкоў усходкі,
На паўдарозе дзесьці
У Леце бяздоннай утопяцца...
Знямелых прарокаў дзеці
Сёння на плошчы тоўпяцца.
Прыйшлі
З вучнёўскімі сшыткамі,
Прыйшлі
Са сваімі першымі
Немудрагеліста сшытымі
Каструбаватымі вершамі,
Зняўшы з чупрыны воблака —
Белую кепку волата,—
Паэт прывітальна кінуў
Недзе на шпіль вышынны...
Хлопцам харошым і розным
Да вас
— ну, нібыта да полюса! —
Нават і самым рослым
Не дацягнуцца да пояса...
Ветру аддаўшы ўпэўнена
Свае грывастыя космы,
Яны прачытаюць напеўна
Пра пацалункі і космас.
І гэтак балюча згадзіцца,
Што бронза —
глуханямая...
Я чую — сама навальніца
Голас ваш пераймае.
Між воблакамі дрыготкімі,
Якія пярун калыша,
Ламаным радком,
усходкамі,
Вершы маланка піша.
Гром, нібы ў бубен, бухае
У купал неба маскоўскага.
Зямля, заміраючы, слухае
Раскацісты бас Маякоўскага.