Плошча круглая —
Пляц Перамогі...
У салдацкіх шынелях сюды
Нас вялі франтавыя дарогі
Даўжынёю ў чатыры гады.
Млечны Шлях наш — пакутны і горкі,
Пра які і не сніў небасхіл,
Пяцікутныя ўсыпалі зоркі
На гарбатых пагорках магіл.
Нашы ногі
Гулі ад знямогі,
Нас хістала ў грымотнай пальбе.
Мы спяшаліся,
Пляц Перамогі,
Да цябе.
Да цябе.
Да цябе...
Ты сягоння ў грудзях маіх,
плошча,
Б’ецца сэрца — твой Вечны агонь.
Выбуховаю хваляю хвошча
Кроў гарачая ў белую скронь.
Тым, хто скошаны косамі бітваў,
Не вярнуўся да родных руін,
Слуп з граніту
Узносіць к блакіту —
З тысяч ордэнаў — ордэн адзін.
Як вянком, чарадою мінчане
Апяразваюць плошчу сваю.
Камяніцы ў каменным маўчанні,
Нібы волаты ў строгім страю.
Прыраслі да зямлі, як Антэі,
Над галовамі — дах з сінявы...
Толькі чуйна іх вушы-антэны
Ловяць кожнае слова Масквы.