Хоць час трывожнага бяссоння
Ужо, здаецца, за табою,
Было і застаецца сёння
У полі зроку —
Поле бою.
Нас памяць, нібы кананада,
Не моўкнучы, дасюль калыша.
Адно за рысай далягляда
Стаіліся спакой і ціша.
Ляціць арбітаю крывою
Зямля —
мы ўпарта поле полем.
Не толькі потам — і крывёю
Для ўздыму руні глебу поім.
Мы полем цэлы век заняты
І падаем ахвярна самі,
Як з пальцаў сейбіта зярняты,
Што прарастаюць каласамі.
Ступаючы ў раллі па пояс,
Расцём у ранішніх праменнях.
Ах, поле — прыцягнення полюс
І дум,
І зор, што ў нашых жменях!