Дай жа мне ў твар табе
ўгледзецца
Горад мой,
дзе твае раны?..
Каўшом Вялікай Мядзведзіцы —
Далонь пад’ёмнага крана.
Выйду світанкам ці ўвечары —
Бач,
навылёт прасвечаны
Сцены твае шкляныя,
Быццам тунелі скразныя.
Прасвечаны вуліцы простыя —
Вочы зажмурыш ад просіні!
У кожным акне паўнеба,
Лепшых гардзін не трэба...
Адсвечвае —
стоп аварыям! —
Для паставога будка.
Быццам вялізны акварыум,
Прасвечана крама абутку.
Дом мой з зялёнай аховаю —
Сонца шматпавярховае! —
Бяссоннасцю чалавечаю
Ноччу і днём адсвечвае...
Не стукайце ж у паняверцы,
Цені былога ў сэрцы:
Вашу прапіску часовую
Росчыркам сонца скасоўвае!..
Пад абеліскам, пад ордэнам,
Пад ветрам,
пад Шляхам
Млечным
Горада сэрца гордае
Адсвечвае полымем вечным.