Праходжу штодзень па скверыку,
А на лавачцы абдымаюцца
Пад ненадзейным ліпавым сховам.
Адзін аднаго крокамі будзім —
Вяртае твары рэчам і людзям
Сонца, якое займаецца,
А на лавачцы абдымаюцца.
Поўдзень —
Абедаць пойдзем:
Сонца ў зеніт узнімаецца,
А на лавачцы абдымаюцца.
Пакаштаваўшы дажджынку,
Што ў маі
Смак мора мае,
Бягу ад вады
Абы-куды...
Ліпавы ствол ад маланкі ламаецца,
А на лавачцы абдымаюцца.
Сцежкай адной —
Туды і сюды.
Ранкам у восем,
Увечар у восем.
Праходзяць па скверыку
Разам са мною
Зіма і вясна,
Лета і восень;
А тут,
На лавачцы,
У кофце і маечцы,
Час забываючы,
Абдымаюцца.
Жыццёвых прыгод сіла
Па свеце мяне насіла,
Сваю адкрываў Амерыку,
Даўно не бываў у скверыку.
Вабіць здаля роднае ўлонне —
Працягваю, як чалавеку, далоні,
Хачу запытаць,
як маецца,
А на лавачцы абдымаюцца.
Можа, тыя,
а можа, не тыя,—
Ляцяць ім пад ногі лісты залатыя.
Нясе і нясе іх
У восеньскай млечнасці
Пошта прыроды,
Пошта вечнасці.
Трапечуць лісты чародкаю —
Вось яны
Ад вясны і зімы,
Ад лета і восені...
На ліпавым пні струхлелым
Галінка прымаецца,
А на лавачцы абдымаюцца.
* * *