Прышпорваў я свайго стаенніка,
Хоць знаўцы на мяне штодня,
Як на пустога летуценніка,
Крычалі:
— Коннік без каня!
Скакаў я ў царства трыдзевятае
Жар-птушку вызваліць з турмы.
Крамсалі далеч сіняватую
І бліскавіцы, і грамы.
Пыл з-пад капытаў — дымнай хмараю.
Не прыцішаючы хады,
Аседланы высокай мараю
Мой конь імчыцца праз гады.
З сустрэчным ветрам абдымаюся,
І пёркі дораць птушкі мне.
І сам не знаю, як трымаюся
На немагчымым скакуне.
Яго не ўзяць рукамі голымі
У дні набегаў і пагонь
Ляціць пагоркамі і доламі
Маёй надзеі верны конь.