Ракеты і аўтамабілі
У нас адлегласць узялі,
А мы, здаецца, разлюбілі
Хадзіць нагамі па зямлі.
А мы забылі, як у полі,
Калі ступаеш басанож,
Ласкава дражніцца і коле
Травінка вострая, як нож.
Усё, што робіць незалежным,
Усё, чым дыхаем усе,
Сваім намеснікам жалезным
Перадаём мы пакрысе.
Яны за нас глядзяць і ходзяць
Па роўнядзі бетонных трас,
За нас шукаюць і знаходзяць
І нават думаюць за нас.
Ах, як нам быць з заўчасным раем?
Душа чарсцвее, як калач,
І чуецца за небакраем
Жалезны смех, жалезны плач.
У непазбыўнай паняверцы,
Стаіўшы подых, ловіць час,
Як перасаджаныя сэрцы
Стукочуць у грудзях у нас.
І ў нейкім утрапенні сінім
Жалезны сум нутро скрабе:
А што мы ў рэшце рэшт пакінем
Самім сабе,
Самім сабе?