Расстаюся, як птах з гняздом,
З тваёй ласкай, утульнай і шчырай.
Ты —
абжыты мой дом.
І — нязведаны вырай.
Мне давала начлег у жыцці
Ноч пад лісцем платанаў і клёнаў.
Ды прытулку цяплей не знайсці,
Як пад дахам з тваіх далоняў.
У аддаленых гарадах,
Дзе я толькі адзін з пастаяльцаў,
Сніцца мне гэты добры дах,
Што з пяшчоты тваёй і пальцаў.
Твае губы —
як згуба
і як паратунак.
Доўжыцца ўсё жыццё
пачуццё —
твой пацалунак.