Росы на травы выпалі,
На вуснах агонь гаркавы
Ад ночы, якую мы выпілі,
Як кубак чорнай кавы.
У локанах змрок за спіною,
Ад воч трапяткіх світае.
Ступаеш поруч са мною,
Грэшная і святая.
Пясок пад нагамі, як порах.
Чаму нам насустрач выйшлі
У белых вясельных уборах,
За рукі пабраўшыся, вішні?
Чаму сярод зорных гронак,
Што ў рэчку зляцелі з кручы,
Як заручальны пярсцёнак,
Трымціць маладзік бліскучы?
У ранак, у свет жаночы
Сваіх дарагіх і любых
Пяшчотна выводзім з ночы,
Нібы з палацаў шлюбаў.
* * *