Няхай штодзень
Кранае ціха скроні,
Нібы зазімак,
Белы халадок,
Ды сэрца на-юначаму і сёння
Стукоча,
Як у краты малаток.
Ні кроплі я не пастарэў з узростам,
Адно смуга перад вачмі растала.
І што было складаным,
Стала простым,
І простае
Складаным раптам стала.
Той час цяпер,
здаецца, за сцяной,
Калі пры самай ветранай пагодзе
Сто раз імя гарэзніцы адной
Каньком выпісваў на бліскучым лёдзе.
І хоць не летуценнямі жыву,
Ды крыл для ўзлёту пазычаць не трэба.
Сягоння я не ў марах, наяву
Магу дастаць для любай зорку з неба.
Я пакланіцца кожнай красцы рад,
Але не так,
як той гарэза хлопча,
Што ў кветнік
Уварвецца, як пірат,
Адну сарве, а паўграды растопча.