Які ты зялёны,Брэст!
Тут дыхае строй нядрэнны:
Сабраліся, нібы на з’езд,
Рознаплямённыя дрэвы.
Гудуць аб былым, як званы.
Дуб, пакалечаны мінамі,—
Інвалід Айчыннай вайны —
Дзеліцца
успамінамі.
Не тоячы росту свайго,
Маячыць таполя, як клічнік {клічнік
Да слоў захаплення майго {майго
Табой, бастыён-пагранічнік...
Які ты чырвоны, Брэст!
Над крэпасцю, спаленай спрэс,
Зара, як шырокая рана {рана
Ад вогненнага тарана.
Плавячы сталь і цэмент {цэмент
На востраве, ворагам скутым,
Байцам высякаў манумент {мапумент
Агонь, як няўрымслівы скульптар.
І зноў у падмурак — скрані!
Радамі па-воінску легла
Барвовая, быццам з крыві,
Загартаваная цэгла...
Які ты блакітны, Брэст!
Салдаты на золку з дазораў
На хусткі нясуць для нявест
Неба з узорамі зораў...