Пакліканы сонцам,
Прабіўся праз снег
І вось пачынае паволі
Разбег.
На выгляд
Яго не адрозніш ад ніткі,
І голас нядужны,
І сам шчэ не прыткі.
Ды раптам
Ён сябра ў дарозе спаткаў.
Сышліся —
Спляліся
У блакітны рукаў.
І ўжо не маленькі ручай,
А рачулка
Бяжыць,
І гурчыць,
І паплёсквае гулка.
Вада ў ёй
Нястрымным патокам
Віруе,
Як свердзел,
Скарынку са снегу
Свідруе.
І стрэчным крычыць
Ганарыста і строга:
— Я ў мора спяшаюся —
Дайце дарогу!