Што гэтак ласкава ляскае?
У цемру спрасонку гляджу:
Пырхаюць рукі, як ластаўкі
Перад пачаткам дажджу.
Хатніх турбот палоннікі,
Кухонных работ рабы,
Гладзяць яны палоніку
І лыжкам тугія лбы...
Галубяць сталовую міску,
Якая штодня спакваля
Сваю мурзатую пыску
Тыцкае, як цяля.
Дагледжваюць чуйна чайнік,
Што, задзіраючы нос,
Сыкае, нібы начальнік,
І кіпяціцца ўсур’ёз.
Воблачка з пару і з дыму
Пусціць начальнік круты...
Яго, каб суцішыўся, здымуць,
Нібы з пасады, з пліты.
Падсыпаць і солі, і перцу
Вы, рукі, паспееце ў час!
Нашы мужчынскія сэрцы
Заржавелі б без вас.
Кветак усіх галоўкі
Звяртае да вас зямля...
А рукі запырхалі зноўку,
Калышучы немаўля.