Ля возера,
На дне даліны,
Свой шпіль узняўшы аж да зор,
Палац, спавіты зелянінай,
Стаіць, нібы вяршыня гор.
Сюды курортнікі з паўсвета
І ўлетку едуць і ўзіму.
Была ж калісь вяршыня гэта
Даступна графу аднаму.
Маўчаць Карпаты задумённа,
На схілах слухаюць лясы
Не ўздыхі графаў ці баронаў,
А моў братэрскіх галасы,
Якія тут, ля горных высяў,
У гэтай дальняй старане,
У песню дружную спляліся,
Што несціхана ўдаль імкне.