Мексіка. Міхіко. Камера.
Свеціцца вязень, як свечка.
Не ў Лету, а ў камеры з каменя
Канула сярэднявечча.
Як пазыўныя, выстукаў
Фрэскі аловак нядрэнны...
Цемрыва?
Маніце! —
Выстаўка
У рамцы сценаў турэмных!
У вочку замочным — з акенцаў —
Промень, як ключ, завязнуў.
Камера — рэзідэнцыя
Вялікай дынастыі вязняў,
Што пішуць бяссонна і сошна...
Калі ж не дастаць рукамі
Да палатна і сонца —
Пішуць на сценах камер!
У мастакоў за кратамі
Фарбы, як хлеб, раптоўныя
Штоноч пацукі раскрадвалі —
Сааўтары іх гвалтоўныя.
Аўтографы вязняў адбіты
Тымі крутымі гадамі
На сценах усіх маабітаў
І ўсіх на зямлі майданакаў.
Што ж вас трасе ліхаманка,
Ямбы мае і харэі?
Я, нібы росчырк маланкавы,
Мексікаю хварэю.
Сонца —
мой доктар —
над светам
Схіляецца: — Мексіка, дзе ты?
Але глухія к паэтам
Урады і прэзідэнты.
Астрожнымі бразгаць брамамі
Піратам і імператарам,
Пакуль на зямлі не абрана
Праўда адзіным дыктатарам.
...Трымціць у акенцы Сікейраса
У барвах іржавых крапін
Месяц блішчастай сякераю,
Вышчарбленай аб краты.