Снедаем і вячэраем,
Жывоцікі набываем.
Як быццам — ўсё для чэрава!..
А пра душу забываем.
Што мы даём душам,
Пасохлым ад спёкі млоснай?
Душы свае душым
Смагаю невыноснай.
Перадаверылі богу
Мы іх занядбаныя мукі.
А ў бога турбот многа,
Не ўсюды даходзяць рукі.
Некалі быў легкакрылы,
Некалі быў увішны,
А сёння, страціўшы сілы,
Партачыць дзядок усявышні...
Дык к д’яблу нябесныя казкі!
Дайце зямлю бязбожную —
Колькі спагады і ласкі
У нас на душу кожную?