Стартуеш у прыручаны зеніт,
Не толькі хлебам —
ты і небам сыт
Усё ў цябе:
і зоркі і зямля,
Якую ты ўжо аглядзеў здаля,
Нібы ўсявышні з вышыні нябёс:
Ах, як яе ты зараз перарос! —
Расчуліўся ад велічы свае,
Што перад цэлым светам паўстае,
Ажно з вачэй скацілася сляза:
Зямля, зямля — якая драбяза...
Адно рукой крані — і на спачын.
Наморшчыў лоб. Ты думаеш. Аб чым?