Сумуючы трохі без спраў,
Курортны народ назіраў
Хваляў плывучых плойму,
І кожны думаў па-свойму.
Гультай, загарэлы, як бохан,
Мора назваў абібокам.
Якому лёгка жыць, бо цэлы век ляжыць,
Варочаецца патрошку
У берагах, як у ложку...
Скульптар лічыў так:
Мора — глыбокі мастак,
Разцом сваім днём і ноччу
У цвёрды граніт стукоча,
Абчэсвае ўпарты камень,
Шукае свайго вякамі.
Глядзеў з прыбярэжных дзюн
Чабан на кудлатыя хвалі
І бачыў у іх табун
Авечак, якія бляялі...
Грузчык зазначыў сабе —
Мора на хісткім гарбе
Цяжар караблёў носіць
І нават платы не просіць
І толькі, калі на дне
Зробіцца моташна-чорна,
Усходзіцца і праглыне
Скарынку нейкага чоўна...
Сумуючы крыху без спраў,
Курортны народ назіраў
Хваляў плывучых плойму,
І кожны думаў па-свойму:
«Што такое мора?»