Завуць званы. Але не з тых званіц,
Якім пакорна хор царкоўны ўторыць.
Мяне штодзень завуць званы крыніц,
Што глыбіню нязведанага дораць.
Іх ціхі покліч, нібы лёс, прымай.
Званы завейных зім і золкіх вёсен.
Гукаюць нас у першародны май
Зялёныя званы бяроз і сосен...
Адкуль ідзём мы і куды ідзём?
Званы прыводзяць і званы праводзяць.
Званы мінулых і наступных дзён
У нас шчымлівы водгалас знаходзяць.
Як напамін страшэннае віны
За мукі незагойнага калецтва,
Звіняць, звіняць хатынскія званы —
Бяссоннае сумленне чалавецтва.
Каля дарог, дзе свой разбег з вайны
Імкнёмся мы маланкава паскорыць,
Салдацкай славы курганы —
званы
Зямным маўчаннем столькі нам гавораць.
Гукайце нас, выводзьце за парог,
На ўздыме мы яшчэ ці ўжо ў зеніце.
Званы людскіх трывог, людскіх дарог,
Штодзённыя званы мае, званіце.