Галіне Раеўскай
Дзень добры, Бах! Ну вось мы і знаёмы...
Твой бас густы крануў да нематы.
Падобны да прыручанага грому,
Па клавішах аргана,
нібы з дому,
Па лесвіцы, ка мне злятаеш ты.
Па клавішах —
з мінуўшчыны ў сягоння —
Разлёт цыбатых быстракрылых рук.
За радасцю няспынная пагоня —
Падковы шчасця цокаюць аб брук...
Сярод людзей, сярод аглухлых статуй,
Вандруючы нястомна з веку ў век,
Пасуцца гукі, быццам дзікі статак.
Злаві і забратай іх, чалавек!
Патрэскваюць кастры, што паляць кнігі,
Гучыць, як крык, бунтоўны скрып пяра,
Грыміць вада, якая крышыць крыгі,
Рука раба шукае тапара!
Звініць, нібы надзея, ключ астрожны
У цішыні, распятай на крыжы...
О гукі!.. Утаймуй іх пераможна
да лінейкі нотай прывяжы!
...Мільгаюць гулкіх клавішаў ступені,
З зіхотна-чорным снежна-белы ўзбоч,
Чаргуюцца, як водсветы і цені,
Як на арбіце зорнай дзень і ноч.
І ты палоніш не дзяржавы —
сэрцы,
О музыка — вышэйшая з улад!
Не пахіснецца з часам на паверцы
З’яднаных гукаў чалавечы лад.
Тут Бах — нязменны старшыня ва ўрадзе.
Прад ім —
плячо кранаецца пляча —
Міністр і муляр у адзіным радзе,
У самым чуйным ранзе слухача.
Дзень добры, Бах! — набат сярэднявечча,
З бяздоння ночы к сонцу ўзлёт круты!
Як доўга мы ішлі на гэта веча:
Я — трыццаць год,
І тры стагоддзі ты.
* * *