Таполям абсеклі рукі
І кажуць,
што так і трэба.
Счарнелых галін абрубкі
У роспачы кратаюць неба.
Дрэва да дрэва туліцца,
Прагнучы цёплага дотыку,
Стоячы ў тлуме на вуліцы,
Як на прыём да доктара.
А тыя, што верхаводзяць
Іх тапалінай дзяржаваю,
Поруч цікуючы,
ходзяць,
Точаць нажы іржавыя.
Сваё рамяство узносяць,
Як новы рубеж навукі,
Майстры падсякаць ногі,
Майстры выкручваць рукі.
Прарочую іх аксіёму
Пачуеш у кожным зацішку,
Нібы ўсяму жывому
Сніцца салдацкая стрыжка.
— Перагінай палку —
І спыніш галін хістанне.
Калі абламаеш змалку,
Дрэвам сапраўдным стане...
Таполям абсеклі рукі
І кажуць,
што так і трэба.
Счарнелых галін абрубкі
У роспачы грозяць небу.
* * *