Трэшчына зноў.
Не зладзім.
Сердаваць на мяне не трэба.
Сустракаюцца ж на даляглядзе
Нават зямля і неба.
Хоць сягоння пачціва ізноў я
Называю цябе харошаю,
Ні надзеі на сваркі новыя,
Ні пяшчоты ў цябе не выпрошваю.
Можаш толькі мяне вінаваціць —
Пакаранне прыму
любое.
Не памру ад тваёй нянавісці,
Калі не памёр ад любові.
Я ад злосці зубамі хрустаю,
Што быў гэтакім спраўным і ціхенькім
Тваім застольным хаўруснікам
І вельмі дакладным будзільнікам.
Я развітваюся з табою,
Як з нялёгкай дарожнай ношаю,
Без тугі,
без адчаю,
без болю.
Заставайся ж,
мая харошая!
Са сваімі губамі-вішнямі,
Са сваімі рукамі ўвішнымі,
З марай сваёй,
як хата,
Што для мяне цеснавата.
З ласкай хітрага звера-ліса,
Што да плеч тваіх прытуліўся
І якому, папраўдзе, ні трошку
Я раўніва цяпер не зайздрошчу.
Я выходжу, як човен, з туману,
Аддаляючыся ад кручы.
Ты хочаш, каб быў я рахманы,
А я —
калючы.
* * *