Трывогу журавы дарма
Трубілі — надрывалі глоткі.
Ступіўшы на зямлю, зіма
Застала ўсіх знянацку ўсё-ткі.
І паскараецца штодня,—
Як подых тысяч хваляванняў,
Паспешлівая сумятня
Запозненых прыгатаванняў.
Хаця дарогі не відно,
Таропка цягне, як ні цяжка,
Саломіну, як бервяно,
У мурашыны дом мурашка.
У натапыраным галлі
Асіплы вецер стогне глуха.
І белы світэр для зямлі
У спешцы вяжа завіруха.
* * *