Тут мы ўдваіх. Ды тлумных думак цуг:
Прыкусіць язычок дзвярная клямка.
Як выспу ў цемры, свой замкнёны круг
Пяром святла акрэслівае лямпа.
І нам ужо адгэтуль не ўцячы,
Як палахлівым дэзерцірам з фронту.
Схаваны ад усіх дзвярэй ключы
У цемрадзі, за рысай гарызонта.
Мы прагнем акунуцца ў цішыні,
Як жытнія зярняты ў баразёнцы,
Якія, зазямліўшы карані,
Вяртаюцца калоссямі да сонца.
Тут мой і твой бяссонны мацярык —
Хай музыка населіць свет грымотна,
Калі, як да струны напятай смык,
Я дакрануўся да цябе пяшчотна.
У шыбу дзень пастукае, як друг,
Якому кожны дом бясконца рады.
І ўжо ў адзіны неабдымны круг
Сальюцца закаханых далягляды!