Ты стаіш на рагу
Пад гадзіннікам вежавым
І няньчыш букет,
Спавіты газетай.
Сустракаюцца і разыходзяцца
Стрэлкі на цыферблаце
І чэрцяць свой адвечны круг.
Парачкі, абнімаючыся нецярпліва,
Спяшаюцца ў ноч —
У зацемнены дом свабоды.
Адзін галавасты ліхтар —
Начны намеснік сонца —
Цябе заўважае
І трымае ў сваім гарызонце.
Вагаюцца тысячы ліхтароў —
Тысячы гарызонтаў.
А ты чакаеш.
Ён павінен прыйсці!
Некаторыя ж на спатканне
прыходзяць
Са спазненнем на чвэрць стагоддзя,
Вяртаючыся з вайны...
А букет белагаловы,
Які ты цярпліва няньчыш,
Мае ўжо трыццаць хвілін
Сіроцкага стажу.