У букавых лясах
Стаіць нямая ціша:
Не чуцен птушак спеў і вецярок не дыша.
Ступі — і пад нагой
Зашэпчуць скаргу лісці,
Што восень іх страсла з галін на дол калісьці.
А дрэвы тут ствалы ўзнялі да гэткіх высяў,
Што вецці з сінявой нябеснаю спляліся.
Нам добры цень дае
З ліствы шацёр бясконцы.
Ён толькі дзе-нідзе прышыт праменнем сонца.
У букавых лясах
Стаіць нямая ціша,
Мы пах гаючы п’ём —
Лясным паветрам дышам.
І хоць вачам маім усё тут незнаёма,
А дыхаць лёгка так,
Як у бацькоўскім доме.