Стаю на схованым між хвой пагорку.
Нястомна пальцы грэюць аўтамат.
А дождж прашыў
І плашч, і гімнасцёрку,
Прашыў мяне
Ад галавы да пят.
Я не магу схавацца пад страхою,
Хоць за каўнер цурком вада цячэ.
Хоць дождж, нібы стралок на полі бою,
Як з аўтамата,
Па плашчы сячэ...
Ды недзе друг мой
Сушыць плашч ля печы
І ў патранташ
Абойму куль кладзе...
І веру я:
Маёй зямлі на плечы,
Апроч дажджу,
Нічога не ўпадзе.
Рассуну морак сілаю сваёю —
І змоўкне гром,
І знікне ноч,
Як сон.
І я ўзніму над цэлаю зямлёю
Нябёс блакітных вечны парасон.