Я ў Петрыкаў прыйшоў —
Да Талаша,
Дзе ён з пагорка аглядае гоні,
Нібы вось-вось з ляснога шалаша,
І ад стральбы яшчэ гудуць далоні.
Узбоч — паркан,
Нібыта патранташ,
Які ў хвіліну ціхага адбою
Расперазаў і кінуў дзед Талаш,
Як грозны напамін,
Перад сабою.
Ён не салдат,
А сейбіт і касец.
Ды выдараўся час гарачы гэткі,
Што сеяў дзед не жыта, а свінец
На ўзрыхленыя ворагам палеткі.
Не толькі летам, і зімой касіў
Тых, што народ у госці не прасіў.
Каб не таптаў варожы грузны бот
Палёў Палесся, што былі ў палоне,
Сціскалі гнеўна пальцы кулямёт —
Зялёную зямлю агнём палолі.
...І вось плугар у грунт скалой урос,
Прапісаны на ўзгорку родным стала.
І пад блакітным полагам нябёс
Яму планета вечным домам стала.
* * *