У гэтай ношы —
яблыкі, і хлеб,
і малако, і перац, і цукеркі...
У гэтай ношы —
слодыч пацалунка
і келіх смутку,
што цярпліва п’еш
пасля расстання...
У гэтай ношы —
успамін палынны
аб горы,
смак якога на губах
пячэ дасюль.
Аб дыме
ад галавешак роднае сялібы,
якія тлеюць у душы дасюль.
У гэтай ношы —
май, і лістапад,
і снежань, што па пояс у сумётах,
і дождж, і град —
у падкаваных ботах.
І зеляніна першае травы,
і бель парошы,
якой прыпудраны зямля і вы —
У гэтай ношы...
Яна то абуджае, нібы кава,
то спавівае пеляной імжы.
Калі стамлюся, папрашу ласкава,
гукну лагодна:
— Сыне, памажы!
* * *