Дымна сягоння
На палігоне.
Крычаць
Гарматы.
Маўчаць
Салдаты.
Усё афарбована ў колер зялёны.
І неба, і травы, і нашы пагоны,
І дым, і нават гармата сама.
Як быццам і фабраў іншых няма!
Дрыжаць у суседніх бярозак вецці:
Грукат, напэўна, палохае іх.
А я ў хвіліну гэту на свеце
Не ўяўляю гукаў другіх.
Спакой мы пакінулі нівам і хатам,
Забыліся ж самі пра ўласны спакой.
Здаецца, што я нарадзіўся салдатам
І стаў адразу ў паходны строй.
А службу закончу —
не пройдзе і года,
І ўсё гэта сном прыгадаецца мне,
Калі ў навальнічную часам пагоду
Маланка па небе нажом скрабяне.
На палігоне пахне порахам,
А ў полі —
водарам спелых зярнят.
Побач з ціхім жытнёвым шорахам —
У мірным суседстве гамонка гармат.