Дождж вясенні несціхана лье,
Кроплямі на шкле аконным скача,
У вагоне гучна хлопчык плача
І заснуць суседзям не дае.
Суцяшае маці штохвілінна
Двухгадовага грамадзяніна
І на пасажыраў, што навокал,
Пазірае вінаватым вокам.
Люба мне глядзець на клопат матчын:
Недзе дома і ў мяне сям’я,
Сын, які мяне ў жыцці не бачыў,
Гэтак, як яго не бачыў я.
І рукой салдацкай, агрубелай,
Што прывыкла лашчыць сталь штыка,
Асцярожна і зусім няўмела
Пачынаю гладзіць хлапчука.
І суседзі дзівяцца ў вагоне:
Не ад матчыных пяшчотных рук,
Ад маёй шурпатае далоні
Раптам сунімаецца хлапчук.
Мо напомніў я малому бацьку,
Што яму ўяўляўся як праз сон,
Ну, а можа, ў постаці салдацкай
Проста моц адчуў і сілу ён.
І, напэўна, каб не хваля гэта,
Мне было б самому неўздагад,
Колькі ласкі і пяшчоты светлай
У тваёй суровасці, салдат.