Падалі ў бездань масты
Юнацкіх маіх разлікаў.
Чаму не прыходзіла ты,
Калі я цябе клікаў,
Калі я цябе чакаў,
Як любую на спатканне
Чакае юнак, рукаў
Цярэбячы ад хвалявання...
Як цяжка перамагчы
Чакання прыгнёт немагчымы.
Удачы, да нас ідучы,
Позняцца, як жанчыны.
А можа, на ўздыме крутым
Множачы нашы мукі,
Нас яны грэюць тым,
Што не даюцца ў рукі?
Спаліўшы ў душы трапяткой
Сваёй нецярплівасці порах,
Я ўжо махнуў рукой...
А ты — поруч!
Узятыя рубяжы
Я азіраю з журбою:
Удача мая, скажы,
Што мне рабіць з табою?
* * *