Уласнае гора —
заўсёды мора,
Заўсёды цёмная бездань вады.
Пераплываеш уласнае гора
З вялікімі цяжкасцямі заўжды.
Чужое гора —
малая лужына,
Што перабольшвае хтось незаслужана.
Лёгка чужое гора ў жыцці
Пераступіць ці абысці.
Гора чужое
нас не чапае,
З яго выходзім
сухімі мы.
Ды раптам,
паўстаўшы,
стыхія сляпая,
Глядзіш,
падмывае і нашы дамы...
Ты,
як і ён,
можаш загінуць...
Таму не спазніся
таварышу кінуць
Выратавальнае кола тады,
Калі яго кружыць
бездань бяды.