Ураджай, ураджай —
Ходзіць ніва пад ветрам ходырам.
— Пры-яз-джай!..
Так і цягне п’янлівым водарам.
І расступяцца ўраз жыты
Перад тымі, каго паклічуць.
Тут губляемся
Я і ты,
губы нам каласы казычуць.
Хваляй шум набягае здаля...
А ці знаеш, якім насеннем
Засявалася гэта зямля
Днём вясеннім і днём асеннім?
Не іду, а кудысьці плыву,
Анямеў — пераймае голас.
Трапяткою рукой сарву
І скамячу даспелы колас.
На далоні — зярнят янтар...
Але ведама толькі полю,
Колькі тут на кожны гектар
І крыві, і стогну, і болю.
Неспакойная мітусня
Каласоў, што схавалі сцежку...
Дзе вы, сейбіты? Цішыня.
Дот размыты маўчыць на ўзмежку.