Я да цябе, ускраіна, калісь
Прыходзіў што ні дзень з будаўнікамі.
Звінела кельма, і няспынна ўвысь
Расла сцяна цаглянымі радкамі.
Я адчуваў, як пад маёй рукой
Будынак светлы распрамляе плечы.
І ты пераставала быць глухой
Ад кожнай нашай новае сустрэчы.
Паўсталі гмахаў стройныя рады,
Фабрычны комін неба падпірае...
З завулка вырас горад малады,
Які мяне гудкамі сустракае.
І хоць у мур кладзе рука мая
Цагліны не на вуліцы цэнтральнай,—
Ды сцежка, па якой ступаю я,
Становіцца
Дарогай магістральнай.