Ужо гады па восень хіляць,
Хада мая —
усё цяжэй.
Галіны дрэў —
ніжэй, ніжэй;
Як ім плады свае асіліць?
Шчыміць даспелы спеў душы.
О гэты міг уцехі сумнай
Дарыць у жнівеньскай цішы —
Што сеяў ты вясною шумнай!
І час узважвае дары
Тваёй любві, тваёй пяшчоты.
Відаць, у кожнае пары
Свае нялёгкія турботы.
Згінаецца галлё на плот,
Світаюць яблыкі між лісця...
Чаму набіў аскому плод,
Што гэтак спакушаў калісьці?