У пошуме тваім,
у пырсках белых —
то стогн глухі,
то ціхае ныццё.
Скажы, вада,
чаму свой родны бераг
і точыш, і грызеш усё жыццё?
Адкуль бярэ ён цвёрдасць і цярплівасць,
каб утаймоўваць нораў твой круты?
Што без яго абдымкаў
значыш ты,
сляпая і бяздумная вірлівасць?